Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2009

Αγαπητέ οδηγέ οχήματος SUV

Γράφω για να σε ευχαριστήσω για το πολύ ευχάριστο τετ-α-τετ που είχαμε τις προάλες.Μου θύμισε άλλες συναντήσεις μας, τις οποίες θάβω εκουσίως μέσα μου κάθε φορα αλλά έρχονται στην επιφάνεια όποτε ξανασυναντιόμαστε.

Δεν ξέρω τι να πρωοθυμηθώ!Πως κολλάς στην Αττική Οδό από πίσω μου και μου αναβοσβίνεις τους προβολείς με σκοπό να με τυφλώσεις και να βγω από το δρόμο σου άρχοντα μου μια και καλή.Γιατί τα υπέροχα και γυαλιστερά φώτα σου είναι στο ύψος των ματιών μου καθώς το δικό μου ταπεινό σαραβαλάκι είναι μπασμένο και σπάνια μπορώ να διακρίνω από εκεί κάτω το πρόσωπο σου στα φανάρια.Α!τώρα θυμήθηκα και κείνη την πολύ απολαυστική συνάντηση μας στα φανάρια πριν τα διόδια που μου κόρναρες να σου κάνω χώρο να χωθείς δίπλα μου πριν ανάψει πράσσινο το φανάρι παρ'όλο που ακόμα και ένα πεντάχρονο που βλέπει αποβλακωμένο Hannah Montana μπορεί να διακρίνει ότι χωράει μετα βίας 1,5 αμάξι.Πόσο μάλλον το δικό μου ΚΑΙ το δικό σου θωρηκτό Ποτεμκιν!Εγώ που πάντα χαίρομαι όταν σε βλέπω,έκανα ταπεινά στην άκρη να χωθείς κ εσύ γιατί όλοι οι ΚΆΛΟΙ χοράνε.

Αλλά σαν την χτεσινή μας συνάντηση δεν ήταν καμία!Άκουσα από μακριά τον επιβλητικό ήχο της μηχανής σου και ανατσουτσούρισε αμέσως κάτι μέσα μου. Και τσουφ!Να σαι!Σε βλέπω να ξεπροβάλεις πίσω μου Σαββάτο βράδυ στην κηφισίας,νιώθω την ανάσα σου στο σβέρκο μου,κολλημένος πίσω μου να βιάζεσαι να με προσπεράσεις.Πάντα έτσι ήσουν ,βιαστικός, μα είχα να σου πω τόσα αυτή τη φορά!Να σου ανοίξω την παλάμη μου, να την δεις καλά καλά να μου πεις την μοίρα μου και μετά να πιάσουμε ψιλοκουβέντα γεμάτη "ένθερμα" λόγια όπως το συνηθίζουμε.Και πάνω εκεί που έχω βγάλει το φλας για να κάνω δεξιά να τα πούμε καλύτερα καθώς θα με προσπερνάς,τσουπ!Πας να κάνεις το απροσδόκητο και να κάνεις κ συ ταυτόχρονα και με μεγάλη νευρικότητα δεξιά, χωρίς φλας, για να με αιφνιδιάσεις και να πέσουμε ο ένας πάνω στη λαμαρίνα του άλλου όλο χαρά που διασταυρώθηκαν οι δρόμοι μας ξανά..

Πόσο ανυπόμονα περιμένω την επόμενη συνάντηση μας!Έχω τόσα να σου σούρω...που δεν τα είπαμε για πιο πολύ ώρα τις προάλες λόγω της βιασύνης σου.Μα δεν ανησυχώ.Ξέρω πως σύντομα θα ξαναβρεθούμε, σε κάποιο φανάρι κάπου κάποτε θα μου κορνάρεις με ζήλο ή θα μου αναβοσβήσεις τους προβολείς σου και εγώ θα σε αναγνωρίσω.

Με αγάπη,
ο οδηγός που συναντάς μπροστά σου
συχνά πυκνά


Είναι καιρός να καταλάβουν κάποιοι οδηγοί suv-οχημάτων ότι:
α)Ο δρόμος δε σου ανήκει
β)Όσο και να βιάζεσαι την ίδια ώρα θα φτάσεις εφόσον οδηγάς στη λεκανοπεδιάδα, η κίνηση δεν κάνει εξαιρέσεις...εκτός και αν το αυτοκίνητο σου είναι τόσο προχωρημένο που γίνεται και ελικόπτερο.
γ)Ο δρόμος δε σου ανήκει

καλώς σας βρήκα

1 σχόλια:

Ερωφίλη είπε...

Έχεις πολύ δίκιο... Ο δρόμος δεν σου ανήκει ακόμα κι αν το όχημά σου είναι διπλάσιο απ' το δικό μου.

Δημοσίευση σχολίου